ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ
Φράση, σκόπιμα ασαφής ή διφορούμενη, της οποίας πρέπει να μαντέψει κανείς το νόημα. Η λαογραφία όλων των λαών είναι γεμάτη αινίγματα. Αυτά χρησιμοποιούνται και σήμερα ως διασκέδαση και γύμνασμα της κρίσης των παιδιών.
Τα αινίγματα άρεσαν πολύ στους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι έδιναν και βραβεία σ` εκείνους που απαντούσαν σωστά. Περίφημο είναι το αίνιγμα της Σφίγγας. Σύμφωνα με το Θηβαϊκό μύθο, το τέρας αυτό με τη γυναικεία μορφή ήταν εγκαταστημένο σ` ένα βράχο έξω από τη Θήβα και σκότωνε όποιον δεν μπορούσε να εξηγήσει το ακόλουθο αίνιγμα: "Ποίον είναι το ζώον, το οποίον την αυγήν είναι τετράπουν, την μεσημβρίαν δίπουν και την εσπέραν τρίπουν". Τη λύση την έδωσε ο Οιδίποδας με την απάντηση: "Είναι ο άνθρωπος, ο οποίος κατά τη νηπιακή ηλικία βαδίζει με τα πόδια και τα χέρια μαζί, όταν είναι νέος στηρίζεται μόνο στα δύο πόδια και όταν γεράσει χρησιμοποιεί ως τρίτο πόδι το μπαστούνι". Το τέρας, όταν άκουσε την ορθή λύση του αινίγματος, έπεσε από το βράχο και σκοτώθηκε και ο Οιδίποδας έγινε βασιλιάς της Θήβας.
Σύμφωνα με την παράδοση ο Όμηρος πέθανε από τον καημό του, γιατί δεν μπόρεσε να λύσει το αίνιγμα των ψαράδων της Ίου. Όταν τους ρώτησε, αν έπιασαν τίποτε στα δίχτυα τους, εκείνοι απάντησαν: "Όσσ` έλομεν λιπόμεσθ` όσσ` ουχ έλομεν φερόμεσθα", δηλ. όσα πιάσαμε τα αφήσαμε και όσα δεν πιάσαμε τα κρατάμε. Εννοούσαν βέβαια τις ψείρες τις οποίες κατά την ώρα του ψαρέματος είχαν πιάσει και είχαν πετάξει, ενώ όσες δεν έπιασαν τις είχαν ακόμα πάνω τους.
Αινιγματικοί ήταν και οι χρησμοί της Πυθίας, όπως εκείνος που δόθηκε στους Αθηναίους σχετικά με τη σωτηρία τους από τα "ξύλινα τείχη", που, κατά την ερμηνεία του Θεμιστοκλή, δεν ήταν παρά τα πλοία. Γι` αυτό και ένα από τα επίθετα του Απόλλωνα των Δελφών ήταν "Λοξίας", επειδή δηλ. έδινε λοξές, αινιγματικές απαντήσεις.
Στο Βυζάντιο το αίνιγμα καλλιεργήθηκε ως λογοτεχνικό είδος. Μεγάλη όμως ακμή γνώρισε κατά τα νεότερα χρόνια στην Ελλάδα. Το περιεχόμενο των αινιγμάτων είναι ποικίλο.
Πηγή:Live-pedia.gr